دَم

درباره من

در اوج سرمای 63 سقوط کردیم. بدون هیچ مقدمه ای و خیلی زود در گیرودار یک ماجرای[...] "گفتگوهای تنهایی" شریعتی سر راهمان سبز شد و به این ترتیب پسرک معصوم ۱۸ سر از دنیای اندیشه و البته سیاست در آورد. در دانشگاه مثل همه آنهایی که سرشان عضو اضافی بدنشان بود روزنامه نگاری و فعالیت های انجمنی شد کارمان. تند و تند و خیلی زود آن روزگار خوش گذشت ایما اما همان کارها را البته خیلی تندتر و زیرزمینی تر در دانشگاهی محدودتر به نام آزاد انجام دادیم از دو سه نشریه که قرار بود مثل بچه آدم، بر روی زمین منتشر کنیم همه قبل از انتشار به فیض توقیف نائل شدند ڀس رفتیم به زیر زمین در آنجا کارها گره خورد و سرانجام آنچه شد بازماندان ایما از نوشتن بود اینگونه شد که هم عقده نویسندگی در ما فزونی گرفت و هم اوقات صادرات معلومات! ... سرتان درد نیاوریم بلاخره اخراج شدیم تا خیال خام خود و خانواده و رفقای هم خانه ای و دولت و دانشگاه و دین و دنیا و آخرت را همه راحت کنیم که ایما با زمین و زمان کار داشتیم و همواره با همه سرجنگ. و باز روز از تو روزی از نو، الان کاری به کار هیچکس نداریم، داستان این روزهای ایما داستان کبریت یک بار سوخته است. این روزها خوش نمی گذرد؛ تبعید، غربت خانگی در میان این همه دلسوز و حسود. با موسیقی، مطالعه، فیلم و ادبیات خودمان را سرگرم می کنیم و از آنجا که رندان تشنه لب را جامی نمی دهد کس مست می شویم با صدای شجریان و پینک فلوید؛ این بلاگ و کلا بلاگری میراث دوران های خوش و پرشوری است که محال است فراموشمان شوند البته اکنون برخلاف گذشته پر است از چس ناله های یک ایرانی عقده ای! برق می خواندیم و می خوانیم و اگر بشود باز هم می خوانیم اما حماقت است که روزنامه نگاری را بیشتر می پسندیم، که این یعنی دامنه عشق و علاقه ما انتهایی ندارد و فیزیک و موسیقی و نویسندگی و گاهی برنامه نویسی و بازیچه کوی کودکان و بلاخره یک سر و هزار سوداست، بی صاحب! بطلبد روزی سر کلاس فلسفه خواهیم نشست و وقتی خوبِ خوب سیر شدیم از همه چیز و همه کس بار سفر به اتوپیا می بندیم: کوهستانی سرد و ساکت. از خاک به خاک از خکستر به خاکستر... . ادامه...

آمار : 291344 بازدید Powered by Blogsky

بهترین ها از آن تو ای شورشی مصری

ناب ترین و شاید حتی تنهاترین شکل "سیاست" را من آن چیزی می دانم که اکنون در میدان التحریر مصر "رخ" می دهد. و احساس می کنم اکنون آزادتر و اگر من به جای آنها بودم خوشبختر از خودم در جهان وجود نمی داشت.

از این پس می توان مردم مصر را در شمار متمدن ترین مردم جهان و ارتش این کشور را از مدرن ترین ارتش های جهان نامید چه برای مدرن بودن نیاز به توپ و تانک و گاز اشک آور و باتوم و تجهیزات مدرن ضد شورش نیست. مدرن بودن ریشه در مدنی بودن و با مدارا رفتار کردن دارد البته می توان ارتش بود اما در دعوای دولت و ملت طرف هیچکدام را نگرفت. به هر حال با هر انگیزه ای واکنش ارتش مصر به اعتراضات نشان از مدرن بودن آن ارتش دارد.

گاهی برخی از ما مردمان جهان جنوب آرزو می کنیم مثلا چه می شد کشور ما هم سویس یا یکی از آن آرام ها و بی سر و صداهای جهان بود، به مخیلات ام هم نمی رسید روزی آرزو کنم ای کاش من هم یک مصری بودم!

و راستی این روزها در تلویزیون دولتی مصر معترضان را چه به عنوان در خبرها می آورند؟

یک دمدمی چهارشنبه 13 بهمن‌ماه سال 1389 ساعت 14:35