1- شاید این اولین انتخاباتی بود که نه در آن کسی را تحریک به تحریم کردم نه تشویق به شرکت. خودم هم که می دانید، رای ندادم: تردید بر سر دوراهی ها، تمامی عمر مرا به سرگشتگی دچار ساخت. چه بگویمت، چون بیاندیشی، هر انتخابی هولناک است، و نیز حریتی که انسان را به هیچ وظیفه ای راهبری نکند- آندره ژید / مائده های زمینی
2- زادروز حضرت مهر، دومین پیامبر اولین آیین یکتا پرستی را که در طولانی تر شب سال؛ بلدا بوقوع پیوست نیز خود "یلدا" را تبریک می گویم.
3- یلدای "ناصرعبداللهی" هم دیگر طلوعی نخواهد داشت. آن را نیز به علاقمندان این خواننده بخصوص جنوبی ها تسلیت می گویم.
4- ترجیح می دهم...
نمی دانم کدام نشریه ناشی غربی بود که دانشگاه تهران را در ردیف 10 دانشگاه سیاسی جهان قرار داد دستکم من از وقتی وارد فعالیت های دانشجویی شدم تا الان هم که غیررسمی به فعالیت ها مشغولم: پلی تکنیک قلب تپنده جنبش دانشجویی ایران بوده و هست.
تخریب دفتر انجمن و تعلیق آن، اخراج و ممنوع الورود شدن دانشجویان، ستاره دار شدن پذیرفته شدگان و زندانی شدن استاد این دانشگاه گواه این مدعاس که پلی تکنیک پرچمدار نهضت مقاومت مدنی دانشگاه در مقابل فاشیسم و لمپنیسم احمدنی نژادیست.
پلمپ کردن دسته جمعی دفتر انجمن فرمایشی، برگزاری علنی جلسات نقد دولت امنیتی، راه ندادن وزیر بی اراده علوم، به آتش کشیدن عکس های "دیکتاتور" و سر دادن شعار "مرگ بر دیکتاتور" در حضور جمع گسترده ای از دانشجویان دانشگاه امام صادق، بسیجی های جان برکف(!) و نیروهای اطلاعاتی نسخه سعید امامی آن هم در شرایطی که پلی تکنیک به دلیل تحرک های اخیر و حساسیت های فزاینده دانشجویان آن نسبت به رفتار مستبدانه حکومتگران، زیر ذره بین نیروهای اطلاعاتی-امنیتی برای برخوردهای آینده است انصافا کاریست که اگر جو آن هم فراهم شود کمتر دانشجویانی قادر به انجام آن هستند.
پس از دوستان سابق پلی تکنیکی که حقیقتا بچه های باسواد و شجاعی بودند اصلا تصور اینکه بعد از تعلیق انجمن آن در چنین روزگاری دوباره پلی تکنیک زنده شود دشوار می نمود اما دیدیم که چنین شد.
به پلی تکنیک درود می فرستیم چراکه باید از امروز منتظر خبرهای جدیدی از "حمله به پلی تکنیک" باشیم.
ــــــــــــــــــــــــــــــ
شعار "مرگ بر دیکتاتور" در سخنرانی احمدی نژاد- بی بی سی
حمله یک روزنامه نگار مشارکتی به دانشجویان پلی تکنیک- وبلاگ صمیمانه تر
پاسخ علی افشاری –پلی تکنیکی سابق- به اهانت های این روزنامه نگار- وبلاگ من نوشت
جبر زمانه و جور زمامداران اگرچه سرخورده و منزوی مان کرده، اگر چه هرکدام از یاران دبستانی ام اکنون جزیره ای شده اند تنها در این دریای استبداد و اگرچه به زعم بسیاری از هویت «اسلامی»* مان فاصله گرفته ایم؛ در این شکی نیست که هنوز همان «انجمنی های» سابقیم که اگر دانشجویی مرده هم باشیم و مدفون در روزمرگی ها و خزیده به گوشه های کلاس ها و خوابگاه ها، همینکه به زعم دوست بزرگوار -علی افشاری- نفس گرم متبرک 16 آذر کالبد جوان بی جان را بنوازد دوباره زنده می شویم و هرکجا گرفتار و دست و پا بسته باز می شویم همان انجمنی پر شور شر!
نمی دانم! واقعا دست خودم هم نیست که پس از این همه دردسرها و تهدیدها و تعلیق ها و پس از این همه آموختن «هزینه-فایده» در مکاتب محافظه کاری و واقعیت گرایی باز ما چنین دانشجویانی هستیم که اگر تنها سرمایه مان جانمان هم باشد نمی توانیم آن در راه آرمان آزادی قمار نکنیم که حکایت ما حکایت آن قماربازیست که: بباخت آنچه بودش / بماند هیچش الی هوس قمار دیگر
ــــــــــــــــــــــــــــــ